Αυτό τον καιρό ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι δύσκολα θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι ο κόσμος μας προοδεύει Ο συνεχής ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής και η διογκούμενη διεθνώς βαρβαρότητα συνθέτουν ένα ζοφερό σκηνικό.
- Ο πόλεμος, με προεξάρχοντα αυτόν της Συρίας, έχει γίνει τμήμα της καθημερινότητας σε τέτοιο βαθμό που δεν προκαλεί πλέον εντύπωση. Οι συγκρούσεις πληθαίνουν και οξύνονται, με τα μέτωπά τους να είναι πολλές φορές απροσδιόριστα. Ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τοπικοί δικτάτορες και ιδιωτικοί στρατοί βυθίζουν τον πλανήτη στο αίμα.
- Μαζί με την επέκταση των συγκρούσεων και την όξυνση της φτώχειας, έρχεται η αύξηση των προσφυγικών κυμάτων. Αυτό που πριν τρία χρόνια ονομάστηκε «προσφυγική κρίση», αποτελεί μια μονιμοποιημένη κατάσταση, όπου εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται σε κίνηση, προσπαθώντας να επιβιώσουν. Στην προσπάθεια τους βρίσκονται αντιμέτωποι με τα κλειστά σύνορα, τα περίπολα της Frontex, τη συμφωνία της ντροπής ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας, τα στρατόπεδα της αθλιότητας στα ελληνικά νησιά. Η Μεσόγειος δεν είναι πλέον θάλασσα που ενώνει λαούς και πολιτισμούς, αλλά θάλασσα-νεκροταφείο.
- Αλλά και μέσα στην Ευρώπη, η εμπέδωση του καθεστώτος της διαρκούς λιτότητας (με ή άνευ Μνημονίου) δεν παγιώνει μόνο τη φτώχεια των πολλών για να διατηρηθεί η ευημερία των λίγων. Προκαλεί επίσης την αναβίωση όλων των τεράτων του σκοτεινού παρελθόντος. Ο φασισμός, ο εθνικισμός και ο ρατσισμός δεν αποτελούν απλώς απειλές για το μέλλον· βυθίζουν ήδη το παρόν στο σκότος. Παντού στην Ευρώπη στήνεται το δίπολο «διεθνοποιημένη νεοφιλελεύθερη εξουσία εναντίον εθνικιστικών ρατσιστικών ρευμάτων». Δίπολο που πνίγει την εναλλακτική για μια διαφορετική πορεία προς όφελος των πολλών.
Το σκηνικό είναι ζοφερό, ας μην βαυκαλιζόμαστε. Όσο όμως πυκνώνει το σκότος, τόσο πιο λαμπερές φαίνονται οι εστίες τους φωτός. Είναι οι εστίες της αντίστασης, της δημιουργίας, της συναδέλφωσης, της χειραφέτησης. Είναι οι εκατομμύρια μικρές φωτιές των ανθρώπων, «ντόπιων» και «ξένων», που αγωνίζονται παθιασμένα για να ζήσουν, που οργανώνουν την πάλη ενάντια στη βαρβαρότητα, που αρνούνται τον «πόλεμο όλων εναντίον όλων», που καθοδηγούνται από την πεποίθηση ότι μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς, ότι αυτό το «αλλιώς» σημαίνει «μαζί» και το «μαζί σημαίνει «καλύτερα».
Πριν 170 χρόνια ο γέρο Μαρξ έλεγε ότι αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτα άλλο εκτός από τις αλυσίδες τους, μπορούν να δημιουργήσουν έναν κόσμο. Είχε δίκιο! Αν έχουμε μια ελπίδα, την οφείλουμε σε αυτούς που δεν έχουν καμία.
Το 21ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στις 29, 30 Ιουνίου και 1 Ιουλίου, στο πάρκο Γουδή, είναι τρεις μέρες γιορτή για τις εστίες του φωτός στην εποχή του σκότους.
