Ορισμένες φορές τα λόγια μοιάζουν φοβερά φτωχά.
Τι μπορείς να πεις βλέποντας τις φρικτές εικόνες με τους στοιβαγμένους μετανάστες, όπου δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τους νεκρούς από τους ζωντανούς και τους τραυματισμένους;
Τι μπορείς να πεις όταν διαβάζεις ότι η μαροκινή και η ισπανική αστυνομία προκάλεσαν το μακελειό (οι νεκροί είναι τουλάχιστον 27) επειδή οι μετανάστες επιχείρησαν να περάσουν τα σύνορα του Μαρόκου με τον ισπανικό θύλακα της Μελίγια;
Τι μπορείς να πεις όταν το μεγαλύτερο μακελειό μεταναστών στα ευρωπαϊκά σύνορα δεν προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση στον δημόσιο διάλογο;
Τι μπορείς να πεις για τον προοδευτικό πρωθυπουργό Σάντσεθ που έσπευσε να συγχαρεί τις δυνάμεις ασφαλείας διότι, λέει, απέτρεψαν την παραβίαση της ισπανική κυριαρχίας;
Τι μπορείς να πεις για αυτήν την Ευρώπη που έχει φτάσει στο σημείο να τιμωρεί με θάνατο τη μετανάστευση;
Ίσως αυτό που πρέπει να πεις είναι ένα δυνατό “όχι”.
Όχι στον εκφασισμό, όχι στον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής, όχι στην μετατροπή των “ξένων” σε αποδιοπομπαίους τράγους.
Ένα μεγάλο “όχι” σε αυτό το έγκλημα που έχει φορέσει τον μανδύα του νόμου.
