ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ
ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
Αλέξανδρος Κατσής
Θέμα : Προσφυγικές Καταλήψεις
Είναι πολύ λίγες 10 φωτογραφίες για να χωρέσουν σχεδόν 10 χρόνια έμπρακτου αντιρατσισμού και αντίστασης, χιλιάδες ανθρώπους που βρήκαν έστω και προσωρινά ένα σπίτι, εκατοντάδες ιστορίες με γιορτές, λύπες, καλωσορίσματα, αποχαιρετισμούς, συγκινήσεις, παιχνίδια και στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής. Οι προσφυγικές καταλήψεις στέγης δεν απαντούσαν μόνο στην κάλυψη της επείγουσας ανάγκης στέγασης προσφυγικού πληθυσμού με αξιοπρεπείς όρους αλλά και μια πολιτική πρόταση για τη χρήση άδειων κτιρίων, για την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη. Η αυταρχικοποίηση των τελευταίων χρόνων είχε σαν αποτέλεσμα την όξυνση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής με επαναπροωθήσεις και συνεχιζόμενα εγκλήματα στα σύνορα, την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης και το τσάκισμα των κοινωνικοπολιτικών χώρων. Οι προσφυγικές καταλήψεις, όπως και συνολικά τα Εξάρχεια, στοχοποιήθηκαν. Οι περισσότερες εκκενώθηκαν βίαια και οι χώροι τους είτε ρημάζουν, είτε προετοιμάζονται να αποτελέσουν κομμάτια του gentrification. Ωστόσο, η απώλεια εδαφών, για εμάς δε σημαίνει και απώλεια μνήμης. Τη μνήμη των καταλήψεων την κουβαλάμε στην καρδιά μας, να μας κρατάει στις ήττες, να μας ανοίγει ένα παράθυρο σε όσα σπουδαία μπορούμε να κάνουμε μαζί.
Θάνος Λουκόπουλος
Θέμα: PRO-TEST
Δεν είναι ούτε ακριβώς φωτορεπορτάζ ούτε τέχνη…
Μάλλον, αφορά τα βιώματα μου και τις εμπειρίες μου, καταγεγραμμένες μεν με την λογική του φωτορεπορτάζ, αλλά, καθώς δεν δουλεύω για κάποιο μέσο ενημέρωσης, μπορεί επίσης να θεωρηθεί και μία ιδιότυπη φωτοδημοσιογραφία των πολιτών. Πάντως, το σίγουρο είναι ότι είναι μια ανάγκη. Ανάγκη να εκφραστώ και να εκφράσω.
Από τότε που άρχισα να καλύπτω τις κοινωνικοπολιτικές διαμαρτυρίες στον δημόσιο χώρο έχω την δυνατότητα να καταγράψω αλλά και να μοιραστώ με τους διαδηλωτές συναισθήματα από χαρά και συγκίνηση μέχρι παράπονο και οργή.
Ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια της διαδικασίας αυτής είναι να καταφέρεις να μείνεις αμέτοχος. Αμέτοχος και σωματικά αλλά και πνευματικά. Προσωπικά, σε πρακτικό βαθμό αυτό το καταφέρνω, αλλά μέσα μου δεν μπορώ να απαρνηθώ την συνείδηση μου η οποία συμπάσχει και ταυτίζεται με τους αδικημένους, με αυτούς που παλεύουν για έναν δίκαιο κόσμο και με αυτούς που δέχονται την καταστολή από τις αστυνομικές δυνάμεις επειδή αγωνίζονται για αυτόν τον σκοπό.
Μέσα στον χώρο αυτόν έχω γνωρίσει και έχω δει αρκετές πτυχές της ανθρώπινης φύσης, την ομορφιά αλλά και την ασχήμια της, έχω νιώσει την αλληλεγγύη, την φιλία αλλά και έχω έρθει αντιμέτωπος με το σκοτάδι γύρω μου και μέσα μου.
Δυστυχώς ή ευτυχώς οι λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να κατέβουν στον δρόμο και να παλέψουν για ένα καλύτερο αύριο δεν θα σταματήσουν, και εγώ προσωπικά, δεν θα σταματήσω να είμαι δίπλα τους και να παλεύω με τον δικό μου τρόπο.
Στους δρόμους ακόμα παλεύουν για δέκα, για εκατό, για χιλιάδες λόγους.
Μάριος Λώλος
Θέμα: Διαδηλώσεις για την Παλαιστίνη
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
Άννα Παντελιά
Θέμα: Γυναικτονίες
Από το σπίτι της Ντόρας Ζαχαρία στη Ρόδο πάντα ακουγόταν μουσική. Η παρουσία της Ντόρας ήταν πάντα αισθητή στο πατρικό της. Τα βήματα της ακούγονταν σε όλο το σπίτι, και οι κούπες του καφέ της ήταν πάντα αφημένες από δω κι από εκεί. Η μητέρα της, η Κατερίνα, θα έδινε τα πάντα για να έχει αυτή την φασαρία και την ακαταστασία αρκεί να γυρνούσε πίσω η κόρη της. Η Ντόρα δολοφονήθηκε το 2021, στα 31 της, από τον πρώην σύντροφο της αφού τον χώρισε και έφυγε από το σπίτι που έμεναν μαζί.
Η μητέρα της Γαρυφαλλιάς Ψαράκου, Αλέκα, θυμάται την δίψα για ζωή της κόρης της. Η Γαρυφαλλιά ήταν φοιτήτρια φαρμακευτικής και είχε όνειρο να ανοίξει το δικό της φαρμακείο στον τόπο καταγωγής της, το Βέλο Κορινθίας. Ήταν τόσο αφοσιωμένη στις σπουδές της που ακόμα και αν έβγαινε μέχρι τα ξημερώματα θα πήγαινε κατευθείαν στα πρωινά εργαστήρια της σχολής. Η Γαρυφαλλιά δολοφονήθηκε το 2021 από τον σύντροφο της στις πρώτες τους διακοπές στην Φολέγανδρο μετά από έναν καυγά.
Οι ιστορίες της Γαρυφαλλιάς και της Ντόρας είναι μόνο δυο από τις δεκάδες ιστορίες γυναικών που δολοφονήθηκαν από πρώην ή νυν σύντροφο τους.
Μόνο το πρώτο εξάμηνο του 2024 καταγράφηκαν 8 γυναικοκτονίες ενώ τα τελευταία 4 χρόνια ο αριθμός φτάνει πάνω από 80.
Κοινωνικό ΕΚΑΒ :
Θέμα: H Aθήνα μας
Η πόλη που μας φιλοξενεί όλους
Έκθεση Φωτογραφίας με έργα Ασυνόδευτων Ανηλίκων που διαμένουν στα κέντρα φιλοξενίας του Κοινωνικού ΕΚΑΒ.
Λίγα λόγια για την έκθεση:
Οι φωτογραφίες της έκθεσης δημιουργήθηκαν από τους φιλοξενούμενους εφήβους που διαμένουν στα Κέντρα Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Ανήλικων Προσφύγων του Κοινωνικού ΕΚΑΒ. Οι ανήλικοι πρόσφυγες, έχοντας στα χέρια τους φωτογραφικές μηχανές βίωσαν τη βόλτα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας με νέα ματιά.
Επικεντρωμένοι στη διαδικασία της φωτογράφησης αποτύπωσαν τα όσα τους εντυπωσίασαν και επιθυμούσαν να κρατήσουν ως τυπωμένη εικόνα στο μικρό βιβλιάράκι που ο κάθε ένας δημιουργεί στα πλαίσια των καλλιτεχνικών εργαστηρίων που διεξάγονται υπό την καθοδήγηση της Χριστίνας Βάζου.
Στη συνέχεια τα παιδιά επέλεξαν τις πιο αντιπροσωπευτικές φωτογραφίες τους και έγραψαν σχετικά κειμενάκια που διάβασαν στην ομάδα. Ήταν μία πλούσια διεργασία που έδωσε σε όλους τους συμμετέχοντες τη δυνατότητα να γνωριστούν καλύτερα και να ανοίξουν την καρδιά τους.
Με μεγάλη χαρά μοιραζόμαστε μαζί σας τις δημιουργίες των παιδιών και ευχόμαστε να λειτουργήσουν ως δίοδος επικοινωνίας και σύνδεσης.
Κοινωνικό ΕΚΑΒ:
Το Κοινωνικό ΕΚΑΒ είναι κοινωνική οργάνωση αλληλεγγύης, ανεξάρτητη από κυβερνητικούς, κομματικούς, πολιτικούς ή θρησκευτικούς φορείς. Εμπνέεται από τις αρχές της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ασπάζεται τις αξίες της Ελευθερίας, της Ισότητας και της Αλληλεγγύης. Σκοπός του είναι η καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού υπό κάθε μορφή του.
Λειτουργεί 6 Κέντρα Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Ανήλικων προσφύγων, ενώ ταυτόχρονα ασχολείται και με το θέμα της αστεγίας, παρέχοντας στέγαση και ψυχοκοινωνική υποστήριξη σε συνανθρώπους μας που βρέθηκαν στο δρόμο.
Οι εθελοντές και οι εργαζόμενοι του Κοινωνικού ΕΚΑΒ επιδιώκουν μια σχέση εγγύτητας με τους ανθρώπους που βοηθούν, ανταποκρίνονται στις επείγουσες ανάγκες τους και τους συνοδεύουν στην πορεία της κοινωνικής επανένταξης.
Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για την οργάνωσή στο www.kinonikoekav.gr.
ΕΚΘΕΣΗ ΣΚΙΤΣΩΝ
Θανάσης Τζάνος
Ονομάζομαι Θανάσης Τζάνος, είμαι 22 χρονών και ασχολούμαι με την ζωγραφική από μικρό παιδί. Με την πάροδο των χρόνων το έχω εξελίξει και έχω παρακολουθήσει διάφορα σεμινάρια και μαθήματα πάνω σε αυτό.
Έχοντας υπάρξει μαθητής της Σιβιτανιδείου Σχολής στον κλάδο των Γραφικών Τεχνών, κατάφερα να μαζέψω περισσότερες γνώσεις στο αντικείμενο. Σήμερα, είμαι πτυχιούχος του Παντείου Πανεπιστημίου του τμήματος Επικοινωνίας Μέσων & Πολιτισμού.
Όταν δεν εργάζομαι, αφιερώνω όλη μου την δύναμη και χρόνο στο σκίτσο. Ακόμα και κουρασμένος, βρίσκω κουράγια να φτιάξω κάτι. Για μένα η τέχνη είναι κάτι παραπάνω από μια “δουλειά” ή ένα “χόμπι”. Η τέχνη είναι ένας τρόπος ζωής που μας βοηθάει τόσο ψυχικά όσο και σωματικά, κάτι σαν την άθληση. Η ζωγραφική, όπως και η κάθε μορφή τέχνης, είναι η φωνή του ανθρώπου. Με αυτή τη φωνή, μπορούμε να καταφέρουμε πολλά σαν κοινωνία.
Είμαι ακόμα νέος, με όρεξη και αγάπη για αυτό που κάνω, διεκδικώ καθημερινά τα όνειρα μου σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει, και που διαρκώς αδικεί τους ανθρώπους της. Όμως εξακολουθώ να ελπίζω ότι μπορούμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας.
Θέματα
Τέμπη
“Στείλε μου όταν φτάσεις…”
Ένας χρόνος έχει περάσει από αυτή την φριχτή τραγωδία. Αυτοί που είναι υπεύθυνοι κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι και μάλιστα τους έχουμε δώσει ακόμη περισσότερη εξουσία. Μια κρατική δολοφονία με έναν ολόκληρο λαό να παρακολουθεί.
Ένας ολόκληρος λαός που έχει αφήσει την εμπιστοσύνη του σε μια κυβέρνηση που την ενδιαφέρει μόνο το κέρδος και αδιαφορεί στην ασφάλεια της ζωής των πολιτών της.
Αυτή την χώρα την έχει φάει η διαφθορά. Όλοι αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία νοιάζονται μόνο για τα κέρδη και τους ψήφους τους. Και όταν χάνουμε ανθρώπους, μας λένε να είμαστε σιωπηλοί. Και όποιος τολμήσει να σηκωθεί και να μιλήσει, δεν θα βρει το δίκιο του ποτέ. Γιατί μας θέλουν σιωπηλούς.
Δεν θα είμαστε όμως. Όταν χάνονται άδικα ανθρώπινες ζωές, εμείς θα φωνάζουμε και θα διεκδικούμε καθημερινά τα αυτονόητα.
Εμείς δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
Παλαιστίνη
Είμαστε δύο διαφορετικοί κόσμοι.
Στη μια άκρη του τόπου μας υπάρχουν πλούσιοι που περπατάνε το κόκκινο χαλί, άνθρωποι που χαλαρώνουν και τρώνε με τα χρυσά και ασημένια κουτάλια τους. Άνθρωποι που μπορούν με τα χρήματα και την φωνή τους να αλλάξουν κάτι.
Στο τέλος όμως, μόνο ο λαός είναι αυτός που δίνει μάχη για τον λαό.
Την ίδια στιγμή, υπάρχουν μικρά παιδιά που δεν μπορούν να νιώσουν τη ζεστασιά μιας αγκαλιάς. Τα χάδια, την χαρά ή το παιχνίδι. Υπάρχουν μητέρες που δεν μπορούν να νιώσουν τα παιδιά τους που χάθηκαν σε αυτόν τον άδικο και σάπιο κόσμο.
Δεν έχουν τα ίδια “προνόμια” με τους υπόλοιπους επειδή γεννήθηκαν εκεί. Και γιατί; Γιατί δεν μπορούμε όλοι να ζήσουμε το ίδιο; Γιατί δεν μπορούμε να αφήσουμε το μίσος που έχουμε για τον διπλανό μας και να ζήσουμε αρμονικά; Τι απέγιναν οι ανθρώπινες αξίες μας;
Όλα αυτά είναι αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα, και όμως ακούγονται ουτοπικά. Πώς μπορούμε να το επιτρέπουμε αυτό; Πώς γίνεται να είμαστε τόσο τυφλοί που δεν βλέπουμε τι γίνεται στον πλανήτη μας; Για πόσο ακόμα θα καθόμαστε στην άκρη του καναπέ μας και θα κρίνουμε ότι βλέπουμε αντί να σηκωθούμε και να αλλάξουμε τις αξίες μας;
Πώς μπορούμε να γιορτάσουμε και να πανηγυρίσουμε όταν υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν την βοήθεια μας;
facebook: Thanasis Tzanos
Instagram: @thanasis_tz_art
ΧΩΡΟΣ ΠΡΟΒΟΛΩΝ
ΠΡΟΒΟΛΕΣ
Σάββατο 6 Ιουλίου, 9.00 μ.μ
Shalom Salaam Peace
Μετά την 7η Οκτωβρίου 2023 όλο και περισσότεροι/ες Ισραηλινοί/ες αγωνίζονται ακόμα πιο σκληρά για να κρατήσουν την ανθρωπιά όλων στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Είναι η διπλή τους αφοσίωση μια απειλή ή η μεγαλύτερη ελπίδα για αυτόν τον τόπο;
(Σαλόμ – Σαλάμ – Πις είναι το γνωστό σύνθημα που σημαίνει ειρήνη στα Εβραϊκά, Αραβικά και Αγγλικά)
Το ντοκιμαντέρ καλύπτει την περίοδο από τις 7 Οκτωβρίου 2023 (επίθεση υπό την ηγεσία της Χαμάς) έως το τέλος Φεβρουαρίου 2024 (φυλάκιση των 18χρονων Ταλ Μίτνικ και Σοφία Όρρ, των πρώτων Ισραηλινών αντιρρησιών συνείδησης του τρέχοντος πολέμου, και την απόφαση στην υπόθεση Νότια Αφρική εναντίον Ισραήλ στο Διεθνές Δικαστήριο), παρουσιάζοντας τα γεγονότα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη (τόσο στη Γάζα όσο και στη Δυτική Όχθη), καθώς και το κίνημα και την καταπίεση των αντι-σιωνιστών Ισραηλινών κατά της κατοχής, με την παράλληλη αφήγηση της Σαχάρ Βαρντί, μιας Ισραηλινής αντιρρησία συνείδησης και ακτιβίστριας κατά της κατοχής στην Ιερουσαλήμ.
Σκηνοθεσία: Αλεξία Τσούνη
Σενάριο: Σαχάρ Βαρντί
Διεύθυνση Φωτογραφίας & Μοντάζ: Αλεξία Τσούνη
Σχεδιασμός Ήχου & Χρωματική Διόρθωση: Ευάγγελος Βλαχάκης
Μουσική: “Dimple by Oud” του Τανέρ Ντεμιράλπ
Παραγωγή: FemArtAct Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση, Ισραήλ, Παλαιστίνη και Ολλανδία, 2024
Διάρκεια: 58 λεπτά
Επικοινωνία: Αλεξία Τσούνη (FemArtAct, [email protected])
Η σκηνοθέτιδα θα παρευρίσκεται. Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση για την ταινία.
Κυριακή 7 Ιουλίου, 9.00 μ.μ
Συνάδελφοι ηρωικοί οικοδόμοι
Η συγκρότηση ενός συλλογικού αγώνα την περίοδο ’60-’67
Το τρίτο ντοκιμαντέρ της ομάδας ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΜΝΗΜΗ μετά τα ντοκιμαντέρ «Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών» και «Καινούργιος Ουρανός: Οι γυναίκες στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας».
Εξορία… Κομμουνιστές που βιοπορίζονται στις οικοδομές της Αθήνας, εκεί που το μεταμφυλιακό κράτος δεν ζητάει αποδείξεις νομιμοφροσύνης. Τσακισμένοι αγωνιστές που προσπαθούν να ορθοποδήσουν μετά από χρόνια διωγμών.
Φτώχεια… Νέοι από τη λαβωμένη επαρχία καταφθάνουν στην πρωτεύουσα αναζητώντας το μονοπάτι για ένα καλύτερο αύριο, μια δουλειά για να επιβιώσουν και να στηρίξουν τις οικογένειές τους. Εσωτερικοί μετανάστες σε μια πόλη υπό πολιτικό και κοινωνικό μετασχηματισμό.
Αγώνας… Άνθρωποι με κοινές και διαφορετικές αφετηρίες, νέοι και μεγαλύτεροι σε ηλικία σε έναν συλλογικό αγώνα που θα χτιστεί από το τώρα και το χθες, από το ρευστό παρόν και το πλούσιο παρελθόν τους. Οικοδόμοι, εργάτες σε κατασκευαστικούς τομείς και τεχνίτες, παίρνουν στις πλάτες τους ένα συνδικαλιστικό κίνημα – πυξίδα για το μέλλον.
Λαμβάνουν μέρος (με αλφαβητική σειρά)
Θανάσης Αργύρης
Νίκη Γκιουζέλη
Βασίλης Δούρος
Μπάμπης Δρακόπουλος
Ανδρέας Ζαζόπουλος
Παναγιώτης Καλύβας
Σπύρος Μάνος
Διαμαντής Μαυροδόγλου
Βαγγέλης Παρετζόγλου
Σταύρος Σμαράιδος
Συντελεστές
Έρευνα – Σενάριο – Σκηνοθεσία
Γιάννης Ξύδας
Διεύθυνση φωτογραφίας – Κάμερα
Ξενοφώντας Βαρδαρός
Αλέξανδρος Αριστόπουλος
Γιώργος Νούνεσης
Χειριστής drone
Γιώργος Νούνεσης
Αφήγηση
Αντώνης Αντωνίου
Voice over trailer
Αντρέας Κοντόπουλος
Μοντάζ – Color Correction
Γιώργος Νούνεσης
Επεξεργασία ήχου – Μιξάζ
Νίκος Μπιτσιμέας
Γιώργος Αδάμ
Πρωτότυπη μουσική
Αλέξης Καλοφωλιάς
Παίζουν οι μουσικοί
Αλέξης Καλοφωλιάς: Μπάσο, ηλεκτρική κιθάρα, beats
Κωστής Ζουλιάτης: Πιάνο, πλήκτρα
Κλέων Αντωνίου: Ηλεκτρική κιθάρα
Στέφανος Φλώτσιος: Ακουστική/ηλεκτρική κιθάρα
Άγγελος Κώττας: Λαούτο
Πάνος Κασιάρης: Ηλεκτρική κιθάρα
Επικοινωνία – Social media
Σέβη Σαλαγιάννη
Δημιουργία – Διαχείριση ιστοσελίδας
Πέτρος Στεργίου
Βοηθός έρευνας
Χριστίνα Κονιάλη
Βοηθοί παραγωγής
Μαρία Τσαγκαράκη
Νίκος Παππάς
Μετάφραση – Υποτιτλισμός
Ηλίας Διάμεσης
Ομάδα ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΜΝΗΜΗ
Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση για την ταινία με τους συντελεστές.
Παρασκευή 5 Ιουλίου, 9.00 μ.μ
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ (στο χώρο προβολών)
Παρουσίαση του βιβλίου “Gentrification και εκτοπισμός, μια μελέτη και μερικές σκέψεις για το τι συμβαίνει στις γειτονιές μας” (εκδόσεις Δυσήνιος Τύπος)
Πρόκειται για ένα συγγραφικό έργο, που επιθυμεί να ανοίξει διάλογο με τα τρέχοντα κινήματα της πόλης, ενάντια σε μια μητρόπολη που αλλάζει συνεχώς. Με επίκεντρο τις πολιτικές του εξευγενισμού, της αστικοποίησης και της ωραιοποίησης που απονεκρώνουν τις γειτονιές, μετατρέποντας, τόσο τη γειτονιά όσο και τη ζωή εντός της, σε τουριστικό «προϊόν» προς κατανάλωση, η συγγραφέας παρουσιάζει τους σύγχρονους προβληματισμούς γύρω από την πόλη και την αρχιτεκτονική συνδέοντας τους με τα πεδία των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών επιστημών αλλά και με τις συνθήκες της ταξικής πάλης.
Κυριακή 7 Ιουλίου, 19.30 μ.μ
ΕΚΔΗΛΩΣΗ Δικτύου Γυναικών Συγγραφέων Η Φωνή Της
(στο χώρο προβολών)
«Κοινή μας Πατρίδα: Η Γραφή Μας»
Μια συζήτηση μεταξύ των μελών του φεμινιστικού δικτύου γυναικών συγγραφέων Η Φωνή Της, με καλεσμένες γυναίκες μεταναστευτικής καταγωγής που ζουν και γράφουν στην Ελλάδα.
Συντονίστρια: Χίλντα Παπαδημητρίου
Ομιλήτριες: Ελένη Ντούξη, Νελιόνα Μούτσου, Kassandra El Najaar
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
ΔΡΑΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΥΛΩΝΑ: ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Η γενοκτονία που συντελείται στην Παλαιστίνη καταγγέλετε με κάθε τρόπο στο 25ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Ενώνουμε τις φωνές μας και τον αγώνα μας. Γι αυτό θα λειτουργεί ένας ειδικός Πυλώνας: Για την Παλαιστίνη που θα φιλοξενεί πολλές από τις εκδηλώσεις και συζητήσεις μας.
“Μονόλογοι από τη Γάζα” Προβολή βίντεο: από το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση
Letters to Mustafa: Δράση για παιδιά από το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση. Γράφουμε γράμματα για να δοθούν στον Mustafa Seta, τον υπεύθυνο παραγωγής του παλαιστινιακού θεάτρου Freedom Theatre, που συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 2023 και εξακολουθεί να βρίσκεται στη φυλακή. Το εργαστήρι θα αφορά σε παιδιά από 8 ετών και άνω.
Παρέμβαση που θα διαβάζεται 2λεπτο απόσπασμα από κάποιο θεατρικό κείμενο του παλαιστινιακού θεάτρου.
Κάθε μέρα του Φεστιβάλ, στον χώρο των Προβολών, μετά το τέλος της Προβολής. Αφορά σε μια 4λεπτη παρέμβαση, από το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση, όπου θα ενημερώνουν τον κόσμο για τις δράσεις αλληλεγγύης που τρέχουν από τον Δεκέμβρη ως συλλογικότητα προς το Παλαιστινιακό Θέατρο, Freedom Theater.
Περίπτερο διάθεσης βιβλίων με τα κείμενα του παλαιστινιακού θεάτρου. Τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν από τις πωλήσεις θα πάνε στο παλαιστινιακό θέατρο. Επίσης, θα υπάρχει σχετικό κείμενο στήριξης που για υπογραφή.
Τέλος, η στήριξη μας στον αγώνα συντροφισσών και συντρόφων για την ειρήνη στην Παλαιστίνη περιλαμβάνει και τις λοιπές σχετικές δράσεις όπως ειδική εκδήλωση στο χώρο των συζητήσεων, έκθεση φωτογραφίας με θέμα τις διαδηλώσεις υποστήριξης του παλαιστινιακού αγώνα, συμμετοχή παλαιστινιακών ομάδων στις μεταναστευτικές κουζίνες, εκδήλωση για εφήβους στον παιδότοπο.
