Looking the “old” photo albums

Μοιράσου το!Share on Facebook
Facebook
Tweet about this on Twitter
Twitter
Share on Google+
Google+

Ένα αλλιώτικο οικογενειακό άλμπουμ θα «ξεφυλλίσουμε» στο 20ό Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας σε μία από τις εκθέσεις του. Ο Νίκος Βαρδακαστάνης φωτογραφίζει οικογένειες προσφύγων και μεταναστών που βρήκαν στο Χώρο Στέγασης Προσφύγων City Plaza το νέο τους σπίτι.

Τα φωτογραφικά άλμπουμ λένε ιστορίες. Ιστορίες πραγματικές ή φανταστικές. Καθένας μέσα σε αυτά βλέπει διαφορετικά πράγματα. Άλλος τα νιάτα του, άλλος τα χαμένα από καιρό πρόσωπα που επιμένουν να στέκονται στο κάδρο, άλλος τις ιστορίες της οικογένειάς του. Αν και καταχωνιασμένα στα πάνω ράφια της βιβλιοθήκης τα οικογενειακά άλμπουμ παραμένουν εκεί, έτοιμα να δειχτούν σε φίλους και γνωστούς, να αφηγηθούν λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές στιγμές, να υποδαυλίσουν μνήμες… Αυτού του είδους η προσωπική φωτογραφία για τους χρήστες της αποτελεί ένα σύνθετο δίκτυο αναμνήσεων και νοημάτων με το οποίο κατανοούν την καθημερινή τους ζωή.

Για τους «αναγνώστες» αυτών των φωτογραφιών αποτελούν ένα μυστήριο που πρέπει να αποκωδικοποιηθεί.

Όταν μου ζητήθηκε από μέλη της συλλογικότητας του Χώρου Στέγασης Προσφύγων City Plaza να φωτογραφήσω τους ενοίκους των δωμάτιων του στη λογική των παλιών οικογενειακών φωτογραφιών, που συχνά βλέπουμε σε βιβλία ιστορίας ή στους τοίχους του σπιτιού μας, είχα γνώση της αντίθεσης στην οποία αναφέρθηκα.

Για τους ανθρώπους που αποτυπώνει ο φακός μου, οικογένειες με παιδιά αλλά και ζευγάρια ή ενήλικες που η προσφυγική κρίση ξεσπίτωσε και ανάγκασε να ταξιδέψουν κάτω από δύσκολες συνθήκες αναζητώντας μια διέξοδο από την κόλαση του πολέμου, οι φωτογραφίες αυτές έχουν ένα άλλο νόημα. Ένα νόημα πολύ διαφορετικό από εκείνο που αποκομίζουμε όλοι εμείς, που τις βλέπουμε αποκομμένες από τις προσωπικές αναμνήσεις που αυτές στοιχειοθετούν. Η ίδια η πράξη της φωτογράφισης αποτέλεσε μια συλλογική στιγμή στην οποία συμμετείχε μεγάλος αριθμός προσφύγων που διαμένουν στο City Plaza. Για τους ανθρώπους αυτούς οι φωτογραφίες στοιχειοθετούν ακριβώς αυτό «το δίκτυο αναμνήσεων και νοημάτων» που σημείωσα αρχικά: μια φωτογραφία στον τοίχο του προσωπικού δωματίου-καταφυγίου, ένα ηλεκτρονικό αρχείο που στάλθηκε σε κάποιον συγγενή που έμεινε πίσω ή περιμένει στην Ευρώπη να τους υποδεχθεί. Για εμάς τους υπολοίπους, τους «αναγνώστες» των φωτογραφιών, ακόμα και για εμένα που κατέγραψα αυτές τις οικογενειακές φωτογραφίες, τι σημαίνουν άραγε; Μια οικογένεια καθισμένη σε έναν πάγκο σε μαύρο φόντο με λεζάντα «πρόσφυγας στην Ελλάδα του 2016-2017» τι νόημα αποκτά για το θεατή της; Πώς μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε αυτές τις φωτογραφίες χωρίς να έχουμε βιώσει τα νοήματα που εμπεριέχουν;

Η μόνη απάντηση που μπόρεσα να δώσω -ίσως και σα δικαιολογία ως δημιουργός αυτών των φωτογραφιών- είναι ότι αποτελούν μια αχνή νύξη μιας άλλης ζωής είτε του μέλλοντος είτε του παρελθόντος μας.

Νίκος Βαρδακαστάνης

*Οι βασικές ιδέες του κειμένου έχουν αντληθεί από το βιβλίο της Liz Wells «Εισαγωγή στη Φωτογραφία» σε μετάφραση και επιμέλεια της Πηνελόπης Πετσίνη.

Info 20ό Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας: 30 Ιουνίου, 1, 2 Ιουλίου 2017 –Πάρκο Γουδή

 

Μοιράσου το!Share on Facebook
Facebook
Tweet about this on Twitter
Twitter
Share on Google+
Google+

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *